مناسبت‌ها

از مسمع کردین نقل می‌کند که گفت: امام جعفر صادق علیه السّلام به من فرمود: تو اهل عراق هستی، آیا به زیارت قبر امام حسین علیه السّلام می‌روی؟ گفتم: نه زیرا من مردی مشهور از اهل بصره هستم، نزد ما گروهی هستند که طرفدار خلیفه می‌باشند. دشمنان ما که ناصبی‌ها و اهل قبایل و دیگران هستند زیادند. من از اینکه شکایت مرا به خلیفه بکنند و ضرری به من برسانند در امان نیستم. 

امام صادق فرمود: آیا مصیبت امام حسین را به خاطر نمی آوری؟ گفتم: بله. فرمود: از مصیبت آن حضرت ناراحت می‌شوی؟ گفتم: آری، به خدا قسم به قدری حال گریه به من دست می‌دهد که اهل و عیالم اثر آن را بر من مشاهده می‌کنند و من به نحوی از غذا خوردن بیزار می‌شوم که اثر آن در صورتم معلوم می‌گردد. 

امام صادق فرمود: خدا اشک‌های تو را رحمت کند، بدان که تو در ردیف افرادی خواهی بود که برای مصیبت ما جزع و فزع می‌کنند، برای ترس ما می‌ترسند و برای امنیت ما ایمن خواهند بود. تو به زودی در هنگام مردن خود خواهی دید که پدرانم نزد تو حاضر می‌شوند و توصیه تو را به فرشته مرگ می‌کنند، بشاراتی به تو خواهند داد که قبل از مرگ چشم تو روشن خواهد شد و فرشته مرگ در آن هنگام از مادری که نسبت به فرزند خود مهربان است، با تو مهربان تر خواهد بود. 

مسمع می‌گوید: سپس امام صادق گریان شد و من هم گریان شدم آن گاه آن حضرت فرمود: سپاس مخصوص آن خدایی است که ما را با رحمت خود، بر خلق خویش فضیلت و برتری داد و رحمت خود را به ما اهل بیت اختصاص داد. ای مسمع، از آن زمان که امیر المؤمنین علی شهید شده است، زمین و آسمان برای ما گریه می‌کنند و ملائکه بیشتر برای ما گریه کردند. گریه ملائکه برای ما، از آن هنگام که مردان ما شهید شدند، خاتمه نیافته است. هیچ شخصی بر مصائب ما گریه نمی کند مگر اینکه قبل از ریزش اشک چشمش خدا او را می‌آمرزد، هنگامی که اشک وی بر گونه‌های صورتش جاری شود، اگر یک قطره از آن در آتش جهنم بچکد به نحوی حرارت آن را خاموش می‌کند که حرارتی باقی نخواهد ماند. 

کسی که دلش برای ما بسوزد، در هنگام جان دادن به قدری خوشحال می‌شود که تا وقتی نزد حوض کوثر بر ما وارد شود، آن خوشحالی در قلبش خواهد بود. حوض کوثر از ورود او برای محبتی که به ما دارد خوشحال می‌شود و به قدری از انواع و اقسام غذا به وی می‌دهد که دوست ندارد از آنجا خارج شود. 

ای مسمع! کسی که یک شربت آب حوض کوثر را بیاشامد، بعد از آن هرگز تشنه نخواهد شد و مشقتی نخواهد دید. آب کوثر دارای خنکی کافور، بوی مشک، طعم زنجبیل، شیرین تر از عسل، نرم تر از کره، صاف تر از اشک، خوشبوتر از عنبر است. از چشمه تسنیم خارج می‌شود و از نهرهای بهشت عبور می‌کند و بر درّ و یاقوت جاری می‌گردد. تعداد پیاله‌هایی که در میان حوض کوثر است از تعداد ستارگان بیشتر می‌باشد. بوی حوض کوثر از هزار سال راه به مشام می‌رسد، پیاله‌های آن از طلا و نقره و گوهرهای رنگارنگ است. تمام بوهای خوش را به مشام کسی که آن را می‌آشامد می‌رساند. کسی که آب کوثر را می‌نوشد می‌گوید: کاش من همین جا می‌ماندم و عوض و بدلی انتخاب نمی کردم و از اینجا به جای دیگری نمی رفتم. 

ای مسمع! بدان که از آن حوض سیراب خواهی شد. هیچ چشمی برای ما گریان نمی شود مگر اینکه با نظر کردن به حوض کوثر شاد خواهد شد. هر کس که محب ما باشد از آب کوثر می‌آشامد. 

حضرت علی بن ابی طالب علیه السّلام در حالی نزد حوض کوثر ایستاده که عصایی از چوب عوسج به دست دارد و دشمنان ما را با آن دور می‌کند. آن گاه مردی از دشمنان می‌گوید: من در دنیا به یگانگی خدا و نبوت پیامبر اکرم شهادت داده ام، حضرت علی می‌فرماید: نزد فلانی که امام تو بوده برو و از او بخواه تا برای تو شفاعت کند! وی می‌گوید: آن امامی که تو می‌گویی از من بیزاری می‌جوید. حضرت علی علیه السلام می‌فرماید: برگرد و از آن شخصی که او را دوست و بر همه خلق مقدم می‌داشتی و او را بهترین خلق می‌دانستی تقاضا کن تا شفیع تو شود. زیرا کسی که نزد تو بهترین خلق بود، سزاوارتر است که شفاعتش رد نشود. 

وی خواهد گفت: من از سوز عطش خواهم مرد. حضرت علی می‌فرماید: خدا تشنگی و عطش تو را زیاد کند! 

مسمع گفت: فدایت شوم، چگونه آن شخص می‌تواند نزدیک حوض کوثر بیاید در حالی که غیر از امیر المؤمنین (و شیعه او) کسی نمی تواند نزد آن حوض بیاید؟ فرمود: برای اینکه او کارهای زشت انجام نمی داده و هر گاه کسی به ما ناسزا می‌گفته جلوگیری می‌کرده و از امور خطرناکی که دیگران انجام می‌دادند اجتناب می‌نموده است. این اعمال را به خاطر محبتی که به ما داشته یا از روی هوا و هوس انجام نمی داده، بلکه به خاطر جدیت و تلاشی که درباره عبادت و تدین خود داشته و از بدگویی مردم خودداری می‌کرده انجام داده است. ولی قلبش منافق و دارای مذهب ناصبی و تابع ناصبی‌های گذشته و دوستی آنان بوده و ایشان را بر هر کسی مقدم می‌داشته است - ۱. کامل الزیارات: ۱۰۱  -.

باب۳۴ مجلد۴۴ بحارالانوار حدیث۳۱